Programowanie rozproszone i równoległe

obowiązkowe

Celem przedmiotu jest nabycie przez studentów wiedzy na temat architektur współczesnych systemów równoległych i rozproszonych, w tym architektur wielordzeniowych i systemów chmurowych, a także modeli, standardów i technik programowania równoległego, rozproszonego i współbieżnego. Pozwoli to na uzyskanie przez studentów praktycznych umiejętności w zakresie tworzenia programów wykorzystujących możliwości takich systemów, a także analizy aplikacji równoległych i rozproszonych. W szczególności, uwzględnione

zostaną architektury z pamięcią wspólną i rozproszoną oraz model klient-serwer.

CEL PRZEDMIOTU

C1. Uzyskanie przez studentów wiedzy na temat architektur systemów równoległych i rozproszonych, w tym architektur wielordzeniowych, a także modeli, standardów i technik programowania równoległego, rozproszonego i współbieżnego.

C2. Nabycie przez studentów praktycznych umiejętności w zakresie programowania równoległego/rozproszonego/współbieżnego oraz uruchamiania i analizy aplikacji na systemach z pamięcią wspólną i rozproszoną.

WYMAGANIA WSTĘPNE W ZAKRESIE WIEDZY, UMIEJĘTNOŚCI I INNYCH

KOMPETENCJI

1. Znajomość podstaw architektury komputerów i systemów operacyjnych.

2. Znajomość podstaw teorii algorytmów i struktur danych.

3. Umiejętność programowania w językach C/C++ oraz Java.

4. Umiejętność korzystania z różnych źródeł informacji, w tym z instrukcji i dokumentacji

technicznej.

5. Umiejętności pracy samodzielnej i w grupie.

6. Umiejętności prawidłowej interpretacji i prezentacji własnych działań.

LITERATURA PODSTAWOWA I UZUPEŁNIAJĄCA

1. Andrews, G.R.: „Foundations of Multithreaded, Paralel and Distributed Programming”. Addison Wesley, 2002.

2. Ben-Ari, M. „Podstawy programowania współbieżnego i rozproszonego”. WNT, Warszawa, 1996.3. Czech, Z.: „Wprowadzenie do obliczeń równoległych”. PWN, Warszawa, 2010.

4. Grama, A., Gupta, A., Kumar, V., Karypis, G.: „Introduction to parallel computing (second edition)”. Addison-Wesley, 2003.

5. Gropp, W., Lusk, E., Skjellum, A.: „Using MPI : Portable parallel programming with the message-passing interface”. MIT Press, Cambridge MA, 1995.

6. Holub, A.: „Wątki w Javie”. Mikom, Warszawa, 2001.

7. Horstman, C.S, Cornell, G.: „Core Java2: Techniki zaawansowane”. Helion, Gliwice, 2003.

8. Kitowski, J.: „Współczesne systemy komputerowe”. CCNS, Kraków, 2000.

9. Mathew, N., Stones, R.: „Zaawansowane programowanie w systemie Linux”. Helion, Gliwice, 2002.

10. Tanenbaum, A.S.: „Rozproszone systemy operacyjne”. PWN, Warszawa, 1997.

11. Weiss, Z., Gruźlewski, T.: „Programowanie współbieżne i rozproszone w przykładach i zadaniach”. WNT, Warszawa, 1995.

12. Wyrzykowski, R.: „Klastry komputerów PC i architektury wielordzeniowe: budowa i wykorzystanie”. Akademicka Oficyna Wydawnicza EXIT, Warszawa 2009.

EFEKTY UCZENIA SIĘ

EU 1 – posiada wiedzę na temat elementów programowania równoległego, rozproszonego i współbieżnego.

EU 2 – posiada podstawową wiedzę na temat systemów równoległych i rozproszonych, zna modele programowania równoległego oraz standardy programowania dla systemów z pamięcią wspólną oraz rozproszoną.

EK 3 – potrafi tworzyć aplikacje równoległe, rozproszone oraz współbieżne.

EK 4 – potrafi zaprogramować oraz zaimplementować oprogramowanie realizujące podstawowe algorytmy w postaci równoległej oraz uruchomić aplikacje na systemach z pamięcią wspólną oraz rozproszoną.

EK 5 – posiada podstawowe umiejętności w zakresie analizy poprawności i wydajności programów równoległych.

EK 6 – potrafi zaprojektować i zaimplementować aplikację działającą w oparciu o model klient-serwer.

SPOSOBY OCENY ( F – FORMUJĄCA, P – PODSUMOWUJĄCA)

F1. – ocena przygotowania do ćwiczeń laboratoryjnych

F2. – ocena umiejętności stosowania zdobytej wiedzy podczas wykonywania ćwiczeń

F3. – ocena sprawozdań z realizacji ćwiczeń objętych programem nauczania

F4. – ocena aktywności podczas zajęć

P1. – ocena umiejętności rozwiązywania postawionych problemów oraz sposobu prezentacji uzyskanych wyników – zaliczenie na ocenę

P2. – ocena opanowania materiału nauczania będącego przedmiotem wykładu – egzamin